Z dwojga złego wolę już, kiedy Sikorski rozmawia z dziennikarzami i plecie im banały niż kiedy stoi na mównicy sejmowej i odczytuje banały, które spisywał w Chobielinie przegryzając przy tym pizzę, dowiezioną mu przez kelnerów z BOR.
Sikorski jest jedną z najbardziej rzucających się w oczy kreatur rządu Tuska. Jego wysiłki w nadawaniu sobie wyrazu intelektualisty budzą głębokie współczucie. Cedzenie słów mające sugerować, że w głowie ministra przebiegają złożone procesy myślowe i to, co potem z tego wychodzi, jest dla widza i słuchacza do cna męczące. Do tego dochodzi mizerne aktorstwo, kreowanie siebie na top-dyplomatę, słowem… tandeta goni tandetę.
Czasami zastanawiam się, jaką kobietą jest Anne Applebaum, żona Sikorskiego, i co jej imponuje w jej mężu. Nie mogą to być przecież walory intelektualne, bo ich brak czuje się nawet w najprostszych wywodach jej partnera. Być może to ciekawość zawodowa przyciągnęła ją do nadętego bufona, który miał pozycję polityczną w kraju, będącym onegdaj w strefie wpływów ojczyzny gułagów. A za studium o gułagach żona szefa MSZ otrzymała swojego Pulitzera.
Sikorskiego nie stać na żadną oryginalność ani na żadne nowe i świeże spojrzenie na politykę zagraniczną. Doroczne expose ministra wypełnione było komunałami, cytatami z dzieł pisarzy i prymitywnym podlizywaniem się Tuskowi. Brak było jakiegokolwiek krytycznego rozliczenia z własną polityką zagraniczną, w której Sikorski zanotował wiele porażek. Wszak z porażek wyciąga się wnioski i konstruuje nowy plan działania. Ale cóż można oczekiwać od megalomana, który w wywiadach porównuje siebie z przedwojennym ministrem Beckiem?
Bo myślę, że teraz właśnie pisana jest ostatnia karta w historii naszego środowiska. To jest finał pewnej epoki - pisze Paweł Piskorski w swojej niedawno wydanej książce „Między nami liberałami”. Oby się nie mylił, bo z tym środowiskiem odejdzie w niebyt również nieudacznik Sikorski.
