Jeden z nadawców telewizyjnych, w komentarzu do czterostronnych rozmów w Berlinie w sprawie Ukrainy, pokazuje krótką migawkę, w której wzdłuż długiego korytarza kroczy min. Sikorski i spogląda uważnie na każde z drzwi w długim rzędzie. Wszystkie drzwi są zamknięte...
Ta migawka bardzo dobrze symbolizuje międzynarodową pozycję polskiej dyplomacji w sprawie Ukrainy, która jest bez wątpienia polem bezprecedensowej porażki Sikorskiego. Ta porażka to wynik nie tylko braku empatii ministra ale przede wszystkim wyjątkowej niekompetencji. Liderzy UE dali w lutym Sikorskiemu ogromny kredyt zaufania, powierzając mu misję ostatniej szansy w Kijowie. Jak wszyscy wiemy, minister zasłynął chamskimi pogróżkami wobec polityków ukraińskiej opozycji a negocjowana przez Sikorskiego umowa nie przetrwała nawet doby. Pomimo tego propagandowy zachwyt nad dokonaniami Sikorskiego nie miał końca, a jeden z partyjnych celebrytów (Protasiewicz) postulował nawet pokojową nagrodę Nobla dla ministra. Sikorski nie potrafił wykorzystać historycznej szansy, aby na fali wydarzeń stać się unijnym luminarzem sprawy ukraińskiej i przejść do historii.
Dzisiaj historia Ukrainy rozwija się bez udziału Polski i Sikorski ponosi za to osobistą winę. W wyniku tego wraca sprawa bezpieczeństwa Polski, gdyż zagrażająca Polsce destabilizacja na Ukrainie to również wynik braku skuteczności Sikorskiego.
Media dokonują cudów, aby zminimalizować polityczne straty dla koalicji rządzącej w związku z nieobecnością polskiej delegacji w Berlinie. Wskazuje się na to, że prawdopodobnie Putin nie życzył sobie polskiej obecności, albo Niemcy i Francuzi chcieli wszystko rozegrać we własnym gronie, etc. Na pociechę Polacy zostali poinformowani, że min. Sikorski rozmawiał telefonicznie ze swoim ukraińskim kolegą ale nikt tej wstawki do dzisiaj nie potwierdził. Wszystkie te figury nie są w stanie uchronić Sikorskiego przed druzgocącą oceną jego siedmioletniego ministrowania. Jego rezultatem jest to, że wszystkie drzwi zostały przed nami zamknięte.
